Suma przypadków: (Nie)znany kraniec Europy.

Największe miasto.

Tłumy turystów, wiele zabytków, wiele uliczek i jeszcze więcej malutkich kawiarenek.

A kawa z rogalikiem na śniadanie dalej za 1,5 euro…

Lizbona. Serce Portugali.

Stolica.

Jaka jest?

Kolorowa – wszędzie wywieszone łańcuchy przypominające mi te nasze, gwiazdkowe - żółte, niebieskie i czerwone. W mieście czuć było jeszcze atmosferę przyjęcia, które jakby dopiero przed chwilą się skończyło. Tylko choinek i Mikołajów w czerwonych kubraczkach brak.

Przemawiająca w najróżniejszych językach świata – angielski, francuski, niemiecki, hiszpański, czy nawet polski. Do tego stukot zabytkowych tramwajów, które próbują się przedrzeć przez wąskie uliczki pełne turystów. I jeszcze przelatujące nad głowami śpiewające mewy, a w oddali syreny, wydawane przez wpływające i wypływające z miasta statki.

Inna niż Porto. Bardziej zatłoczona, bardziej komercyjna - tracąca przez część swojego charakteru.

Otwarta. Nawet gubiąc się w wąskich uliczkach, których nie można znaleźć na mapie nie ma się poczucia niepokoju. Spokojnie. Droga sama się znajdzie. Albo ktoś z przechodniów ją pokaże.

Bezpieczna. Zawsze jest czas na wciśnięcie hamulca przed osobą, która stoi na chodniku i chce przejść na drugą stronę.

Wielokulturowa. I nie chodzi tu tylko i wyłącznie o ilość turystów. Sami mieszkańcy są tak różni... Widoczne jest to szczególnie w pewnych częściach miasta - mieszkałyśmy na obrzeżach Lizbony, w dzielnicy - jakby się mogło na pierwszy rzut oka wydawać, zamieszkałej przez Afroamerykanów oraz ludzi z Ameryki Południowej. W czasie "spaceru", którego celem miało być mieszkanie naszego hosta, czułam się jak taka typowa blondynka w Turcji - wszyscy się gapią, gwiżdżą. Fajnie nie było.

Wietrzna.

Z piękną okolicą. Pół godziny i już można znaleźć się nad brzegiem oceanu, który w połączeniu z wiatrem przeraża. Wydaje się niepokorny. Nieposkromiony. Ale i cudowny. Szczególnie gdy spojrzy się na niego z Przylądka Roca.

Czy możecie sobie wyobrazić sobie, że stoicie w miejscu, patrzycie na ocean, nie widzicie horyzontu i myślicie sobie, że kilka wieków temu inni ludzie stali w tym samym miejscu i myśleli, że to jest koniec. Koniec Europy. Koniec Świata.

Wtedy tylko wiatr wiedział, że to nie jest prawda.

Dziś i ja to wiem.

Byłam tam.

Patrzyłam.

Czułam ten wiatr.

Pewne rzeczy po prostu się nie zmieniają.